Leo en Marlies: Orthonies en terug langs de kust

vrijdag 3 juni 2016

Orthonies en terug langs de kust

23,1 km; 7 uur 49 minuten

Het doel is Orthonies en dan in het bijzonder de Bodega Cafe van Babis Tsoukalas en zijn moeder. We zijn er in voorgaande jaren al veel vaker geweest en iedere keer worden we weer enorm gastvrij ontvangen. We gaan op weg.

Het eerste stuk over de weg en ook vandaag lopen we achter het klooster van de Heilige Johannes langs, maar eenmaal boven op de vlakte gaan we niet links maar rechts en klimmen we vrolijk door naar het hoogste punt van deze wandeling, 597 meter. Iedere keer verbazen we ons weer over de vele verschillende tinten groen en blauw, die natuurlijk nog mooier zijn door de stralende zon die boven onze hoofden schijnt. Al snel zien we heel in de verte Orthonies al liggen, maar dan moeten we nog wel een paar kilometer lopen. Weer een paar bochten verder zijn we alweer dichterbij gekomen en dan is er de gewone weg die naar het dorp loopt. We gaan regelrecht naar de bodega en worden daar hartelijk ontvangen met handen schudden en kussen. We komen daar zeker vaker :) We bestellen een omelet en even later komt ook Babis. Hij vraagt of we niet ook een kleine Griekse salade willen. Ok best lekker natuurlijk. Even later zitten we heerlijk te eten, een omelet, brood, een Griekse salade, overheerlijk. Ondertussen komt er een man het terras op met takken in zijn hand. Hij loopt op ons af er vertelt dat het "French cherries" zijn en hij legt meteen een paar takken met vruchten op onze tafel, we mogen ze proeven en opeten. Het zijn lekkere kleine kersen. De andere takken gaan naar de mannen die hier gezellig zitten te praten. Als alles op is brengt Babis een toetje. Hij legt uit dat het watermeloen is, gekookt met suiker. Het spul is echt heerlijk en heel zoet, maar ik begrijp niet zo goed dat het geel is. Watermeloen is toch rood? Babis en z'n moeder komen het uitleggen.

Je hebt een stuk watermeloen, je snijdt het rode vruchtvlees eruit (dat kregen we nu op een ander bordje er nog bij) dan blijft er een dikke groengele laag vlak onder de schil over. De schil haal je eraf en je snijdt de rest in stukjes. Met wat citroen laat je dat een paar uur staan en daarna laat je het 2 uur lang heel zacht sudderen met evenveel suiker als je vruchtvlees hebt (dus 1 kg meloen met 1 kg suiker). Dat wordt heel zacht en heel zoet.

Niet een toetje voor iedere dag, maar een klein beetje bij wat ijs of zo. Ik ga het vast eens proberen.
Voldaan en met een volle maag stappen we weer op, we nemen afscheid en zeggen: tha ta poume oftewel ga je weer zien. Het is leuk om te horen dat Leo al een klein woordje Grieks mee kan praten, hij maakt echt zinnetjes. Ik versta wel steeds meer, maar durf het nog niet zo uit te voeren, maar wel zo nu en dan een paar woordjes.

We lopen Orthonies aan de andere kant weer uit en volgen de weg naar Xigia. Het eerste stuk gaat prima want dat is een heel smal asfaltweggetje. Als we het klooster van Panagias Spiliotisas al een stuk achter ons hebben gelaten maken we een scherpe bocht naar rechts en komen we weer op een kiezelpad. Heel veel losse stenen en goed dalend, dus is het heel vermoeiend lopen. Het is een heel eind dalen nu en dat voelen we nu dus wel goed aan onze voeten. We zijn dan ook blij als we op de "grote" weg uitkomen. Een klein stukje asfalt en dan de brede steenslagweg, die we ook vorig jaar hebben gelopen. Vorig jaar hebben we er een foto genomen dat we er met Petra en Ben op staan. We dachten toen dat die weg misschien wel klaar zou zijn. Nou, niets is minder waar. Ze zijn er wel mee aan het werk en er zijn een paar kleine viaducten gebouwd, maar het is nog lang niet af. Als we er lopen komen we Pavlos tegen in zijn jeep, de enorme witte herder Casper steekt z'n kop uit het raam. Zij gaan ook wandelen, waf woef.

Wij zijn er nu bijna, nog een paar klimmetjes en we komen weer op de weg bij Chartata, dan is het nog een hopje naar ons huisje en nog een hopje richting zwembad. We eten vanavond alleen een soepje, we zijn nog vol van de lunch.