Leo en Marlies: Via Wolfheze naar de Westerbouwing en Kasteel Doorwerth

16,2 km; 5 uur 23 minuten, met Petra en Ben

Na de zaterdag (in de vorige blog) komt de zondag. Normaal gaan we dan met z'n vieren een stuk lopen. Er wordt code geel afgegeven door het KNMI met onweersbuien en zware windstoten door het hele land. Na het ontbijt checken we nog een keer de buienradar en het lijkt dat de meeste buien langs trekken of pas later komen. In ieder geval de paraplu's mee.
We rijden naar een plekje ergens tussen Doorwerth en Heelsum en parkeren daar de auto. Dan lopen we met een omweg naar Wolfheze, langs de golfbaan van Heelsum en via leuke bospaadjes. In Wolfheze gekomen loop je door een "vreemd" dorp. Het blijkt nog voor een deel te bestaan uit de gebouwen die gebruikt worden voor allerlei onderdelen van de geestelijke gezondheidszorg. Buiten dat gebied wordt het weer als een "normaal" dorp. Dan lopen we weer door het bos en langzaam maar zeker klimmen en dalen we weer een beetje. We lopen richting de Nederrijn en waar we nu lopen zijn echt de laatste hoogteverschillen van de Utrechtse Heuvelrug, want iets meer naar het oosten is er geen heuvelrug meer.
We lopen door de landgoederen Hoog Oorsprong en Zilverberg en zo naar de Westerbouwing. Vandaar heb je een mooi uitzicht over de Nederrijn. Van vroeger kan ik me herinneren dat we er met schoolreisjes naar toe gingen. Er was volgens mij een speeltuin en misschien zelfs een kabelbaan. Maar dat is er nu allemaal niet meer. Wij nemen er een drankje en een bekertje ijs en wandelen dan door de Valckeniersbossen van hoog naar laag, naar hoog, naar laag naar Kasteel Doorwerth.
Kasteel Doorwerth ziet er echt uit als een kasteel en het is echt leuk om er eens omheen te wandelen.
Dan nog een laatste stukje klimmen en plots staat er ook nog een uitkijktoren, dus nog verder omhoog, maar je hebt dan ook wel een mooi uitzicht. We kunnen nu goed zien dat de donkere wolken echt dichterbij komen. Maar we hebben nog geen spatje gehad.
De laatste 800 meter zijn weer een klein avontuurtje. Een paadje langs een akker. Er staat een rand zonnebloemen en verder groeit er ook van alles moois. Maar aan de kant van het schrikdraad waar wij lopen zijn de braamstruiken goed aan het uitlopen, dus zwiepen er steeds lange stekelige takken over het pad, de brandnetels doen het er ook goed en het paadje wordt steeds smaller. Maar deze paadjes vinden we wel de leukste. Gelukkig hebben we 2 paar wandelstokken, dus ieder heeft een stok om de takken een beetje weg te houden. En het lukt weer allemaal hoor, we komen op een gewone weg uit en daar staat dat kleine rode autootje van ons al te wachten. Op weg naar huis krijgen we de een na de andere bui op ons dak, gelukkig dat we dat niet hebben gehad toen we nog liepen.

Thuis gekomen maken we een grote pan macaroni en eten lekker op het balkon. Het is wel wat afgekoeld maar nog lekker. Daarna een stukje Frigania met ijs en koffie of thee en dan nog even natafelen.
En dan is het weekend bijna om. Petra en Ben rijden weer naar huis, maar de volgende datum staat al in de agenda en dan zijn wij weer in Vlijmen.

Geweldig zulke vrienden, dank voor jullie vriendschap en alles wat daarbij komt kijken.

Nu al de eerste kleuren van de nazomer, de Lijsterbes

Het kerkje van Wolfheze

De watertoren in Wolfheze is ontworpen door architect E. Knevel en is gebouwd in 1907. De watertoren heeft een hoogte van 27 meter en een waterreservoir van 40 m³.