We hebben een niet al te lange trip en we reizen opnieuw van sneeuw naar regen. En door allerlei mooie plaatjes. En dan komen we aan in Jackson.
En dan wordt het spannend. We checken in bij ons hotel voor 2 nachten. De creditkaart accepteert het bedrag niet. We krijgen het warm. De receptionist probeert het dan met 1 nacht en dat gaat wel. Dus eerst naar de kamer en kijken op het internet waar het verkeerd gaat. Dat is algauw duidelijk en we moeten er zo snel mogelijk iets aan doen. Bij de receptie vragen we of we kunnen bellen. Nee, dat kan hier niet, niet naar Europa. Waar is een bank, zodat we euro's kunnen wisselen voor dollars. We krijgen een adres en gaan er meteen naar toe. Nee, wij wisselen alleen maar geld voor onze klanten. Inmiddels worden we een beetje wanhopig. Waar kunnen we een simkaart kopen die geschikt is om naar Europa te bellen. We krijgen weer een adres. Maar zij hebben die simkaartjes niet. Naar een
ander adres, hebben ze ook niet. Maar hier komt een mevrouw Nancy naar ons toe, hoort ons verhaal en loopt naar haar auto. Ze komt terug en geeft ons 200 dollar. Ze vertrouwt ons, ze is ervan overtuigd dat we het terug zullen geven. Ik begin ervan te huilen. Wat ontzettend lief. We kunnen dan in ieder geval deze 2 nachten betalen. Dan krijgen we de tip om een internationale telefoonkaart te kopen, daar kun je dan bij een hotel mee naar Nederland bellen. Maar die kaarten zijn er ook niet meer. De mevrouw van de klantenservice geeft ons een plattegrond van Jackson en verwijst ons naar het bezoekerscentrum van Jackson. Daar leggen we ons probleem weer uit. De mevrouw zet meteen hun werktelefoon op tafel en begint te bellen, naar het nummer dat wij haar geven. Het werkt niet. Dan probeert ze het op haar eigen telefoon weer en ja, we krijgen een man van de creditkaart-maatschappij aan de telefoon die ons zeker helpt. Een kwestie van weten. De mevrouw wil niet van betalen weten, het zou wel meevallen. Dus dat is nu wel geregeld, maar een feit blijft dat het geld er maandag pas opstaat en we moeten nog wel slapen én eten. De mevrouw van het bezoekerscentrum heeft nog een idee om naar een filiaal van de Western Union Bank te gaan en vrienden of familie om hulp te vragen. Dit idee zoeken we uit en aangezien het in Nederland in het midden van de nacht is vragen we 2 vrienden hier in de USA via messenger om hulp. De tante van één van onze schoondochters is al snel online en ja, natuurlijk willen zij ons helpen. We leggen uit hoe en wat er moet gebeuren. Wat zijn we blij met de hulp. En het is allemaal gelukt. Pffffffff ...
En dan wordt het spannend. We checken in bij ons hotel voor 2 nachten. De creditkaart accepteert het bedrag niet. We krijgen het warm. De receptionist probeert het dan met 1 nacht en dat gaat wel. Dus eerst naar de kamer en kijken op het internet waar het verkeerd gaat. Dat is algauw duidelijk en we moeten er zo snel mogelijk iets aan doen. Bij de receptie vragen we of we kunnen bellen. Nee, dat kan hier niet, niet naar Europa. Waar is een bank, zodat we euro's kunnen wisselen voor dollars. We krijgen een adres en gaan er meteen naar toe. Nee, wij wisselen alleen maar geld voor onze klanten. Inmiddels worden we een beetje wanhopig. Waar kunnen we een simkaart kopen die geschikt is om naar Europa te bellen. We krijgen weer een adres. Maar zij hebben die simkaartjes niet. Naar een ander adres, hebben ze ook niet. Maar hier komt een mevrouw Nancy naar ons toe, hoort ons verhaal en loopt naar haar auto. Ze komt terug en geeft ons 200 dollar. Ze vertrouwt ons, ze is ervan overtuigd dat we het terug zullen geven. Ik begin ervan te huilen. Wat ontzettend lief. We kunnen dan in ieder geval deze 2 nachten betalen. Dan krijgen we de tip om een internationale telefoonkaart te kopen, daar kun je dan bij een hotel mee naar Nederland bellen. Maar die kaarten zijn er ook niet meer. De mevrouw van de klantenservice geeft ons een plattegrond van Jackson en verwijst ons naar het bezoekerscentrum van Jackson. Daar leggen we ons probleem weer uit. De mevrouw zet meteen hun werktelefoon op tafel en begint te bellen, naar het nummer dat wij haar geven. Het werkt niet. Dan probeert ze het op haar eigen telefoon weer en ja, we krijgen een man van de creditkaart-maatschappij aan de telefoon die ons zeker helpt. Een kwestie van weten. De mevrouw wil niet van betalen weten, het zou wel meevallen. Dus dat is nu wel geregeld, maar een feit blijft dat het geld er maandag pas opstaat en we moeten nog wel slapen én eten. De mevrouw van het bezoekerscentrum heeft nog een idee om naar een filiaal van de Western Union Bank te gaan en vrienden of familie om hulp te vragen. Dit idee zoeken we uit en aangezien het in Nederland in het midden van de nacht is vragen we 2 vrienden hier in de USA via messenger om hulp. De tante van één van onze schoondochters is al snel online en ja, natuurlijk willen zij ons helpen. We leggen uit hoe en wat er moet gebeuren. Wat zijn we blij met de hulp. En het is allemaal gelukt. Pffffffff ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten